Październik

 

Nie da się wyleczyć z braku kogoś najważniejszego. Można się jedynie przyzwyczaić do braku wyleczenia. Albo jak mówią inni: wszystko, co potem, jest tylko próbą wypełnienia pustki.

 

W Pišcie skręciłam w lewo za kościołem… wiesz… na ten długi podjazd do Vřesiny. Mija się bunkry i można znów skręcić w lewo. Tam przy głównej drodze jadłam jabłka. Nie było sensu się spieszyć. Zanim dojadę do Haťa, będzie ciemno. Jabłka leżały w rowie, wyglądało, jakby ktoś wysypał tam taczkę jabłek. Dziesiątki taczek jabłek pod drzewami i całe kiście na jabłonkach… Bezdomne szczeniaki najdłuższego lata w historii. To była taka pora i takie miejsce, że zatrzymałam się i pomyślałam sobie: weź, nie cham się, podziel się tym z kimś. Pola już zaorane, w powietrzu trochę dymu, lezie ten zmierzch, ale nie straszy, trochę ziębi, ale nie mrozi. Trochę jak cieć, co miotłą pod twoimi nogami zamiata i bez słów wygania cię z podwórka: szast i posuwa cię pół kroku dalej, szast, i znów pół kroku, i już masz zakurzone buty, a on jeszcze ci je omiecie, szast, szast i cofasz się zawstydzony za furtkę. Już dobrze, już pójdę, nic tu po mnie. Tylko co ja pocznę w domu?

Wyciągnęłam GoPro I zamiast zrobić zdjęcie, nakręciłam sobie film, jak jem jabłka i gapię się na drzewo. Żenujące.

Staro wyglądam. Nie poznałbyś mnie.

 

Madonka tnie powietrze jak opętana. Jakiś żwir wala się po asfalcie, ale jakoś przejedziemy. “Przejedziesz, Madonko, prawda?” Kiedy zostawi się samotnego człowieka z takim rowerem, prędzej czy później zaczyna wierzyć, że rower o niego dba i jeśli okaże mu się trochę ludzkich uczuć, rower się odwdzięczy. Że będą tak sobie żyć, jeździć, popijać herbatkę i kofolę, razem się zestarzeją i razem będą chodzić do przychodni po recepty. Samotny człowiek potrafi uwierzyć, że jeśli jakiś przedmiot go nie kaleczy lub po dwustu kilometrach wciąż chroni go przed bólem ramion, to oznacza, że ten przedmiot się troszczy. Samotny człowiek łudzi się, że rzecz pręży się i błaznuje i robi sztuczki, by wywołać jego uśmiech. Ale, kurwa, nie! To jest pieprzony rower! Nie gadaj do niego bez przerwy, Anka, on nie słyszy! Ma w dupie, czy przejedziesz po żwirze! To ty będziesz w ciemnościach wymieniać mu dętkę na poboczu czeskiej drogi! Ty, do jasnej cholery! A nie masz łyżki!

 

Trek Madone SLR 8

 

Czasem mi się po prostu przypomni. W takim czy innym momencie. Czasem wszystko jest w porządku. Jest pogoda, lecą kilometry, przyszedł przelew, jestem szczupła, mam ładne okulary, wrócę do domu, to usiądę do pracy. Wracam do domu, zamykam drzwi i kiedy ściągam buty, muszę usiąść na ziemi, bo nie umiem ustać w spazmach. Właściwie nie wiem, po co to wszystko robię. Po co te kilometry, na co ta pogoda, po co jeść i po co wyglądać? Przelew nie starczy na to, co muszę zapłacić, ktoś ukradł mi QOMa, Madonka jest taka piękna i nigdy, przenigdy nie spotkam już nikogo, kto będzie jak on, a jeśli spotkam, mnie już nie będzie dało się pokochać.

 

“Ty, Terrierku, zapinaj tylko zamki w koszulkach, a ja będę wieszał.” Tak mówił. Słyszę to za każdym razem, kiedy rzucam pranie na krzesło. Czasem wydaje mi się, że minęły wieki od tego, czy tamtego. Ale pamiętam wszystko dokładnie. To było takie życie powoli, z uśmiechem nad każdą chwilą. “Kupiłem ten dobry chlebek.” “Ugotowałem pomidorówkę. Zjemy, jak wrócisz.” Pamiętam jak wkładam ręce do kieszeni jego brązowej bluzy. Chłodno na zewnątrz, a tam ciepło. Kładł moje kanapki zawsze w tym samym miejscu, zabierałam je i wkładałam do torby, rozespana jeszcze, niegotowa na dzień. Miał miękkie chude policzki i szerokie ramiona. Był twardym człowiekiem o prostym sercu i niczego nigdy nie udawał. Chciałabym wiedzieć, że nigdy nie stanie się zgorzkniały. A może już nic mi do tego…

 

To, co jest teraz, jest pustką. Po tamtym wszystkim nie pamietam już nic. Nic z kolejnych dwóch lat. Nie pamiętam, co robiłam w weekend, gdzie byłam, co jadłam. Strava mówi: Czechy, Francja, Tyrol, Teneryfa… Wypieram wszystko. Żyję obok. Nie ma sensu trzymać tych chwil! Niech spierdalają!

 

Trek Madone SLR 8

 

Listopad

„A próbowałaś się uśmiechnąć? To pomaga w niewyglądaniu smutno.” 

Młody  – mistrz ciętej uwagi. 

 

Podobno pobiliśmy Malage, Palmę i całą Teneryfę. W temperaturach zanotowanych w Dziady. W Dziady nasi przodkowie karmili duchy wracające na ziemię, a duchy, wiadomo, lubią zimno i mgłę. Upalny listopad nie wróży dobrze duchom.

 

Wyrzuciłam jego wszystkie smsy. Te z “kocham cię” i te z “jesteś kurwą”. Przeczytałam je wszystkie jeszcze raz i wyrzuciłam. To nie była jakaś trudna decyzja, właściwie, kiedy to robiłam, zapomniałam, że one tam są, w telefonie… że znikną. Zniknęły. I nic się nie wydarzyło.

Nie używał przecinków, miał w dupie ortografię, ale ja nie chciałam już nikogo innego. Bo przecinki i ortografia są ważne, ale są też ważniejsze rzeczy.

 

“Musisz zapocząć, Terrierku.” Tak mówił. Używał tego właśnie słowa. Nie odpocząć. Nie wypocząć. „Zapocząć” – wygasić szum, zresetować głowę, odzyskać dystans… To miał na myśli. Gdybym umiała dbać o siebie w połowie tak, jak robił to on, byłoby mi łatwiej. Łagodność względem siebie pomaga, gdy człowiek zapędzi się w stawianiu sobie wymagań.

 

 

Nowa Madone jest najpiękniejszym przedmiotem, z jakim obcowałam. Wiem, że to kawał karbonu złożony do kupy przy użyciu paru śrubek i łożysk. Zapuściliśmy się kiedyś w Oderskie vrchy i strasznie nas zlało. Nie wyglądało to tak źle, gdy wyjeżdżaliśmy z domu, ale tam na południu chmury zrobiły się jakieś lepkie, przyczepiły się do tych wzgórz i na zjeździe z Fulneku do Hradca nad Moravici rozsmarowały deszczem po całej drodze syf z kamieniołomu. Madonka mówi: spoko, dam radę, hamuj bez obaw, dźwięk paskudny, ale to tylko tarczówki, nic mi nie będzie. A ja nie mogłam. 70 kilometrów w lodowatym deszczu, mięśnie sztywne od chłodu, a ja martwię się, czy jej to nie zaszkodzi.

 

Ma cholernie dobry lakier, skubana!

 

jabłka

 

O Madone 2017 pisałam TUTAJ.

 

Privacy Preference Center